Dün sabah erken saatlerde bebeğimiz emerken birden kusmaya başladı, sonra fark ettim ki sanki biraz ateşi var, hemen ölçtüm. Derece 38,7 diyordu, hemen babaannesini aradık. Doğumundan beri ilk defa ateşlendi. Sakin bir hali vardı. Hemen ilacını içirdim ve uyuttum, uyurken aklım hep ondaydı. Uyku sersemliği ile her yarım saatte bir ateşini ölçtüm. Özgür Emin ateşlenince daha iyi anladım ki, anne olmak çok farklı bir duygu. Daha önce yaşanmamış ve yaşandıkça anlam kazanan bir duygu. Uykusuzluk, yorgunluk size etki etmiyor, tek düşünceniz bebeğiniz ve onun sağlığı. Anne her şeyiyle bebeğini ve onu daha iyi nasıl yetiştirebileceğini, onu tehlikelerden nasıl koruyabileceğini, ona nasıl bir gelecek hazırlayabileceğini düşünüyor. Aylar geçtikçe anne olmanın güzelliği daha iyi fark ediliyor sanki. Onunla birlikteyken kendimi çok farklı bir dünyada hissediyorum, onunla birlikte ben de çocuk oluyorum, şarkılar söylüyorum, konuşuyorum, oyunlar oynuyorum... hiç bir yerde kendimi bu kadar mutlu ve güvende hissetmiyorum sanki, çok rahatım bebeğimin yanında. Bazen benim davranışlarıma beklenmedik tepkiler veriyor, üzgün olunca beni teselli etmeye çalışır gibi yüzümü okşuyor, komik birşeyler söyleyince kahkahalarla gülüyor... Anlaşılmak ve karşındakinin davranışlarını net bir şekilde anlamak, gerçekten mutluluk verici.
Şimdiye kadar anneler için söylenmiş sözlerin, yazılmış yazı ve şiirlerin zayıf kaldığını şimdi daha iyi anlıyabiliyorum. Annelik sözlerle anlatılamayacak kadar özel ve gizemli bir duygu.
