çalışan anne olmak

Benim oğlum 6 aylık. İş yerinden 1 yıl ücretsiz izin aldım. Bebeğime kendim bakıyorum. Aynı zamanda doktora tezimi yazıyorum. Çevremde gördüğüm kadarıyla çalışan anneler çocuklarından ayrı kalmanın huzursuzluğunu yaşıyor. Evet gerçekten çok zor ayrı kalmak. Biz eşimle 5 gün bir kongre için yutdışına gittik. Bebeğimize kayınvalidem baktı. 5 gün ayrı kaldığımız için bebeğimiz bana küstü, sanki ben yokmuşum gibi davrandı ve kucağımda dakikalarca içini çeke çeke ağladı. O minicik bebek nasıl da anlamıştı annesinden ayrı kaldığını. Halbuki ben yokken kayınvalidemlerle çok iyi vakit geçirmişti. O an bir daha bebeğimi bırakmamam gerektiğini anladım. Tabi bebeğime bakmak için de işlerimi bırakmak, çalışmamak da olmaz. Her ikisini de aynı anda yapmalıyız bence. Çünkü çevremde gözlemlediğim kadarıyla işlerini çocukları için bırakan anneler vicdan azabı çektikleri için psikolojileri bozuluyor ve çocukları ile geçirdikleri vakitlerden mutlu olmuyorlar. Hem anne hem çocuk birlikteler ama mutlu değiller. Halbuki anne de kendisinin mutlu olduğu bir işte çalışırsa bebeğiyle birlikte olduğu zamanlarda onunla daha iyi ilgilenir, mutlu bir etkileşim olur aralarında, hem de anneye bağımlı bir bebek olmaz. Çalışan anneler de bence biraz daha esnek işlerde çalışabilirler. Haftaiçi annesine bırakıp haftasonu bebeğini alıyorsa orada anne-bebek iletişimi olmaz ve bebek yavaş yavaş anneyle bağını koparır. Bu durum bebeğin ve annenin sonraki yaşantısını da olumsuz yönde etkiler. Sonuçta tercih annelere ait. Bence annelerin yapması gereken bebeğiyle nasıl ilgilenmek onu mutlu ediyor ona karar verip uygulamak ve sonuçlarından şikayet etmemek. Bebeğimiz varken de kendimizi farklı yönlerde geliştirebiliriz. O uyuduğunda kendi işlerimizi yaparız. Sürekli bebekle ilgilenmemiz gerekmiyor zaten, tabi kendimize bağımlı bir bebek yetiştirmek istemiyorsak. Önemli olan birlikteyken kaliteli vakit geçirmek. Anne sevgisi ve şefkati her fedakarlığa katlanabilir.