Çocuklarımıza Sorumluluk Verebilmeliyiz...

Çocuklarımızı bakıma muhtaç bireyler olarak görüp her işini bizler, anne -babalar, üstlenmeye çalışıyoruz. İstedikleri herşeyi yaparak onları mutlu etmek için türlü fedakarlıklar yapıyoruz. Ama bu durum çocuğumuzu mutlu ediyor mu, onun gelişimi için doğru hareketi mi yapıyoruz, bu konuda gözlem yapmaktan ve düşünmekten biraz kaçınıyoruz, kolay yolu seçip çocuğun istediğini anında yapmaya çalışıyoruz. Çocuklarımızla iletişim kurmaktan neden bu kadar çekiniyoruz? Çocuğumuz bir davranışta bulunduğunda onun sebebini anlamaya çalışmak, çocuğun bakış açısıyla olayı görebilmek, onun duygularına önem vermek kısacası çocuğumuzun da bir birey olduğunu, yaşı ne olursa olsun, onun da duyguları ve olayları yorumlama becerisi olduğunu fark ettiğimizde çocuğumuzla aramızda duygusal bir bağ kurulduğunu hemen hissederiz.

Peki çocuğumuzla nasıl etkili iletişim kurmalıyız? Teorik olarak bu konuda çok fazla yazı okuyabiliriz, bu konuda çok fazla bilgimiz olabilir ama uygulamaya gelince hepimiz zorlanıyoruz, olaylarla karşılaştığımızda ne yapacağımızı kestiremiyoruz. Deneyimli anne babalar bu konudaki deneyimlerini bizimle burada paylaşsalar, uygulamaya yönelik sıkıntılarımızı biraz hafifletebiliriz.

Oğlumuzla birlikteyken nerede olursak olalım onun da bizimle birlikte olduğunu hissettirmeye çalışıyoruz. Örneğin alışverişe gittiğimizde onun hangi meyveden istediğini soruyoruz ve poşete istediği meyvelerden doldurabileceğini söylüyoruz. Meyveyi poşete doldurduktan sonra, tartım yapan amcaya poşeti götürür ve tarttırıp sepete özenle yerleştirir.  Bize yardımcı olmak onu çok mutlu ediyor, bir işe yaradığını hissediyor ve farklı insanlarla da iletişim kurabiliyor. Bu sayede alışveriş hepimiz için de eğlenceli ve verimli geçiyor.

Evde sofra hazırlanırken en büyük yardımcım oğlum, mutfaktan ihtiyaç olan malzemeleri alıyor ve bunları masaya istediği şekilde yerleştiriyor, bizim unuttuğumuz bir malzeme varsa hemen onu farkedip sofraya getiriyor. Bize yardım etmek onu harekete geçiriyor, onun mutluluğu bizi de etkiliyor hep beraber mutlu bir şekilde sofraya oturup sohbet ediyoruz.

Arabaya bindiğimizde oğlumuz son zamanlarda babasının yerine oturup arabayı sürmek istiyor. Direksiyonu çevirmek ve vitesle oynamak onu çok mutlu ediyor. Fakat sorun şu ki; biz arabaya bindiğimizde arabayı o kullanmak istiyor veya ön koltuğa oturmak için ısrar ediyor. Bu durumda babası şu şekilde davranıyor: "oğlum, arabayı kullanmak mı istiyorsun, bunu çok mu istiyorsun, seni anlıyorum, direksiyonu çevirmek çok eğlenceli bir iş ama şimdi burada oturman senin için tehlikeli, karşıdan bir araba geldiğinde bize çarpabilir, sen başını çarpabilirsin gibi açıklamalar...". Baba burada ilk önce onun duygularını anladığını belli ediyor, sonra da onun için tehlikeli olduğunu açıklıyor. Çocuk burada duygularının anlaşıldığını ama şimdi onun için tehlikeli olduğunu anlayabiliyor.

Çocuğa sorumluluk vermek, onu anlayabilmek, anladığını gösterebilmek iletişim konusunda bize yardımcı olabilecek küçük ipuçları. Daha yapacak o kadar çok şeyimiz var ki, haydi anne babalar, deneyimlerinizi buraya yazın bizler de faydalanalım.